Erik heeft geen klik met zijn collega’s.
De gesprekken tijdens lunchpauzes en bij de koffie-automaat gaan over niks. Met niks bedoeld Erik dat zijn collega’s nooit iets van zichzelf laten zien. Er worden postities, en repuaties bevestigd. Het is alsof er een schaakspel gespeeld wordt met steeds dezelfde standaardopeningen. Het doet hem denken aan zijn middelbare schooltijd. De inhoud is anders, het niveau is misschien hoger, maar de dynamiek is hetzelfde.
Erik heeft er wel eens iets van gezegd. Ze werken in een diensverlenende sector, voor mensen. Hoe kan het dat die collega’s onderling zo onpersoonlijjk zijn? De anderen geven dan aan dat ze toch moelijk elke pauze filosofische gesprekken kunnen voeren? En juist omdát ze met mensen werken willen ze rust in hun pauzes.
Ook in de casusbesprekingen mist Erik iets. Zijn collega’s vinden dat Erik wat nuchterder moet zijn over zijn werk. Hij neemt de last van zijn klanten te veel op zijn schouders. Hij doet te veel. En ze snappen al helemaal niets van de vaak zeer out-of-the box oplossingen die hij aandraagt. Soms wordt het hem zelfs letterlijk verboden de zaken zo op te pakken, want dat past niet in het protocol. En dan maakt Erik het zijn collega’s te moeilijk.
Uit onderzoek blijkt dat HSP’ers in niet-bekrachtigende omgevingen het zwaar hebben
Kees kreeg een burn-out. Hij kreeg begeleiding. Een bureau dat zelfs verstand had van HSP. Kees leerde beter om te gaan met zijn grenzen. Hij leerde rust te pakken. Kreeg zelfs een eigen kamer, omdat de kantoortuin te hectisch was. Hij leerde mindfullnes, voor in de pauze.
Kees kwam terug. Nu is de burn-out een jaar geleden. Aan de sfeer op zijn afdeling is niets veranderd. Kees kan grenzen aangeven, maar zijn werk wordt daar alleen maar schraler van.
Omdat hij bewuster is geworden van de signalen, merkt hij dat die burn-out over een tijdje weer op de loer ligt.
HSP’ers hebben het extra lastig in omgevingen die niet stimulerend zijn, vertelde ik al. Dat zelfde onderzoek geeft ook aan dat in stimulerende omgevingen HSP’ers het juist zeer goed doen. Dat ze meer gedaan krijgen dan hun niet-HS collega’s.
HSP’ers helpen op de werkvloer heeft geen zin als die werkvloer niet mee verandert.
HSP’ers zijn er juist voor om aan te voelen waar die veranderingen nodig zijn.
HSP’ers zijn de stoppen in de meterkast.
Het heeft geen zin die stop te repareren als je de kortsluiting niet verhelpt.
We hebben bedrijven nodig die dit door hebben,
Bedrijven die niet gericht zijn de status quo te behouden, maar die zichzelf continu willen verbeteren.
Bedrijven die snappen wat HSP’ers daar in kunnen betekenen.
Bedrijven die snappen dat daar lef voor nodig is.
Bedrijven die snappen dat dat proces zorgvuldig begeleid moet worden.