Iemand plaatst op facebook een ‘leuk’ stukje over genderneutraal maandverband. Ik plaats een commentaar, waarin ik aangeef dat ik dit nogal beledigend vind voor trans mensen. Er komt een ‘doe niet zo moeilijk’ reactie, en ik word boos.
En dan breekt de hel los. Want je mag als lid van een gemarginaliseerde groep de anderen niet op hun privileges wijzen (die ze glashard blijven ontkennen trouwens). En je mag al helemaal niet boos worden. Dan hebben we het aan ons zelf te wijten dat ze geen begrip voor ons hebben. “Eigen schuld. Moeten we maar niet zo drammen. Het is nou wel genoeg geweest.”
Ik ben razend, en verdrietig.
En misschien is dat maar goed ook.
Ik kreeg slecht nieuws over een dierbare. En ik wil de radeloosheid, de angst, en het verdriet nog niet aan.
(Ik hoorde dat mijn broer kanker heeft, en wilde dat nog niet delen)