Gender euforya, dingetjes om blij van te worden.
Dit soort kleine dingen had ik de eerste twee jaar aan de lopende band. En ze zijn er af en toe nog. Kleine blije verrassingen. Ik kocht witte enkelsokjes. En ik zie ze nu, achter mijn laptop schuil gaan. Ze roepen iets op, iets in de trant van liefelijk, een complex van beelden, woorden associaties, meisjesachtig, licht, ’s zomers. En dan schiet het door me heen. Hé, dat hele complex is ook van toepassing op mij. Ik mag dan een oude dame zijn, ik kan ook nog best meisjesachtig zijn. Ik speel immers ook nog op een schoolplein.
Dat zijn mijn gendereuforie dingetjes.
Maar het heeft ook iets verdrietigs. Ik bedacht net dat ik dit dus in het verleden NIET met mezelf associeerde. Sterker nog ik was anti-liefelijk. Alles wat ik associeerde met het beeld van witte enkelsokjes kon niet eens in de buurt van mij komen. En dan besef ik weer hoe vreselijk oordelend ik over mezelf ben geweest, en hoe lang dat heeft geduurd. En gelukkig ook hoe heerlijk het is dat ik al deze dingen alsnog in bezit neem
Het was een fijne ontprikkeldag. Ik heb gehuild en gewandeld, gelezen en geschreven. Ik heb mijn barefoot schoenen uitgeprobeerd met mijn hak, en ik heb niet te ver willen wandelen. Het was heerlijk om weer zo lichtvoetig te kunnen stappen. Ik ben geschrokken van een UWV brief met uitnodiging voor een medisch spreekuur. Ik heb mijn schrik gekoesterd, gerustgesteld en laten gaan. Het komt goed met mij. Ik heb genoten van het nu.
“Misschien heb je het ontprikkelen alleen maar uitgesteld”, probeert een stemmetje in mijn hoofd nog. “Ja misschien. En wat dan nog?” antwoord ik.
Mijn leven is goed.