Toen ik nog regelmatig blogde, schreef ik daar mijn interne dialogen. Het werkt het best als ik dat real-time deed, gewoon nieuwe blogpost aanmaken en het gesprek zich laten ontvouwen. Ik noemde die stem mijn interne fan. Ze was er als ik haar nodig had, en ze had vaak verrassende dingen te zeggen. En nu is het tijd om afscheid te nemen en ook dat doe ik realtime, hier op scherm en toetsenbord.
Hoi lieverd.
Het is tijd hè, om afscheid te nemen?
Ach schat, wat maak je het zwart/wit. Welnee, het is geen afscheid. Je hebt me gewoon steeds minder nodig. Maar ik blijf bij je.
Maar het voelt juist of ik je harder nodig heb dan ooit.
Dat is waarom we nu met elkaar praten. Want er zit iets in dat niet nodig hebben dat je nog niet helemaal snapt. Jij denkt dat niet nodig zijn betekent dat je het allemaal kunt. Dat je nu “een grote meid” bent die het zelf kan. En dat klopt. Maar zelf kunnen is niet hetzelfde als het goed doen. Je hoeft het niet goed te doen. Je hebt dus ook geen bevestiging van mij meer nodig dat je het goed doet. Rommel alsjeblieft lekker aan. Stuntel je weg er doorheen. Alles is goed, alles mag en ik hou van je, wat je ook doet.
Maar ik heb nog zoveel bevestiging nodig
Je hebt liefde nodig, en lieverd, je barst van de liefde. Dat is waarom ik er altijd zal zijn, om je te omhelzen. Laat los wat je moet. Je doet al lang wat je moet. Ik weet wel dat het lastig is om dat zonder overkoepelend verhaal te geloven. Het lijkt los zand. Het trieste aan jouw leven is dat jezelf nooit je volledige verhaal zult zien, en dat je pogingen om dat wel te zien juist één van die schitterende dingen uit dat verhaal is. Ga! Wees! En als het je te moede is, dan ben ik er voor je.