Het troost me, nu ik weet
dat mijn rituelen, rituelen zijn.
Dat mijn dwangmatige handelen
een dans is, waarmee
ik me behoud, bescherm en zegen.
Ik laat mijn kleine wereld kloppen
met wat ik doe en denk.
Mijn bezweren is een soort van wiegen,
een veilig kunnen voelen.
Schoonheid
Ik ben een gewillige prooi.
Dat is altijd zo geweest.
Ik vind zoveel dingen mooi.
En schoonheid is een gulzig beest.
Toen ik verhalen wilde schrijven
leerde ik “show don’t tel”
Je mocht niet schrijven
dat iemand verdrietig was
dat moest blijken
uit wat ie zei
of deed.
Maar toen bedacht ik
maar dat is het spel
dat niet autisten spelen,
raden hoe iemand zich voelt.
Dus nu schrijf ik het gewoon
“Ze is verdrietig”.
En ook in mijn gedichten
schrijf ik wat ik bedoel.
Vandaag precies twee jaar geleden kreeg ik een herseninfarct.
De gedichten die ik in die periode “schreef” zette ik pas later op papier. Die teksten, met inleiding, deel ik nu hier:
Eerste gedichten na herseninfarct.
Deze gedichten maakte ik toen ik nog niet kon lezen, in de eerste weken na mijn hartinfarct.
Het maken (niet schrijven dus) was een moeizaam proces omdat ik elk woord moest onthouden. Ik had niet veel anders te doen, die weken dus dit is waar ik een groot deel van de dag mee bezig was. Eindeloos herhalen van deze zinnen, totdat ze in mijn hoofd zaten. Het was meteem ook therapie en oefening om mijn hoofd weer op gang te krijgen.
Nu, half oktober, schrijf ik ze voor de eerste keer op. Ze zitten nog allemaal in mijn hoofd.
In mijn hoofd is een stukje stuk.
Maar ik heb nog veel geluk.
Niet meer kunnen lezen is niet fijn.
Maar ik had ook jou vergeten kunnen zijn.
Soms is doorgaan de
de enige deuk
die je kunt slaan
in het beton van het verdriet.
Het leven is lastig
en niet altijd leuk.
Dat het ook mooi is
voel je soms niet.
O taal, ik hou zo van jou
Je woorden verzetten mijn zinnen
je zinnen zingen in mijn hoofd.
Maar met de letters gaat het mis.
Ik heb zo’n moeite
om ze te vertalen in fonemen.
Misschien omdat
ik ze niet letterlijk wil nemen.
Op weg naar iets
ben ik onderuit gegaan.
En nu lig ik languit
op de vloer van mijn bestaan.
Mijn lichaam vraagt:
Waar wilde je naar toe?
Of waar wilde je vandaan?
Totdat je dat antwoord weet,
heeft het geen zin om op te staan.
Niet alleen de kou dringt door
nu ik oude stemmen hoor,
en voel wat ze bedoelden.
En voel wat ik nooit voelde.
Veel ervan is oude pijn
dus het kost kracht om hier te zijn,
meer kracht dan om op te staan
en gewoonweg door te gaan.
Ik raak haar nooit meer kwijt
mijn bange ik, die me wijst om hoe het hoort.
Ze loodste me gevaren door,
maar wil nu niet meer van boord.
Uit boosheid, dacht ik eerst.
Ik heb haar niet meer nodig.
Ze is nu gepikeerd
em voelt zich overbodig.
Maar toen ik met haar sprak
bleek dat niet de pijn.
Ze was gewoon een beetje bang
om alleen te zijn.
Nu mag ze voor altijd
bij me blijven schuilen.
En steeds als ik haar troost
moet ik zelf een beetje huilen.
Wat bedoelen ze, als ze zeggen
“Je bent zo sterk!”
Dat ik niet huil?
Dat ik niet klaag?
Dat ik niet schreeuw?
Dat ik niet empathisch ben?
Ik doe het allemaal.
En soms wil ik zelfs opgeven.
Maar weet je,
als je tegen de wereld zegt:
“Ik stop er mee!”
Dan blijft die wereld zo onbekommerd doorgaan
dat je uiteindelijk weer zegt:
“Oké dan, ik doe wel weer mee.”
Zelfs het opgeven heb ik opgegeven.
Dus wie is er nu sterk?
(“Empathie” in dit gedicht moet natuurlijk “apathisch” zijn. Dat zie ik nu pas. Ik leer dus nog steeds bij en kan nu dingen die ik toen nog niet kon)
