Categorie: Tekeningen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het leuke, én het gevaar, van digitaal tekenen is dat je heel makkelijk dingen kunt veranderen. Vooral als je het goed opdeelt in verschillende lagen.

Hier twee keer een verandering die ik later toe voegde. (Zelfs nadat ik hem in mijn plog geplaatst had, vandaar dat ik voor dit bericht beide versies kan laten zien.)

Beide keren ging het om het licht.

In de tekening vanaf mijn balkon besefte ik later pas dat het mist actief effect beter tot zijn recht kwam als ik dat meer als stralen liet zien.

Bij de tekening van het bospaadje vond ik dat het licht op de boomstammen te subtiel was. Dat maakte de tekenen té digitaal, op een of andere manier. Ik wilde het slordiger, en toen ik dat deed besefte ik dat ik het ook nóg lichter wilde. 

 

Ik wil dat niet teveel doen. Want een tekening is wat die is. En de oude versies zijn ook gewoon oké. Nu ik ze naast elkaar zie, twijfel ik zelfs weer. Volgende keer gewoon afblijven dus. En áls ik dan iets zie dat beter kan is dat gewoon wat ik leer voor de volgende tekening.

Ik weet dus nu dat ik het niet te gelikt wil. Ik wil de groffe penetreerden kunnen blijven zien. Ironisch genoeg zelfs als ik die er achteraf toe moet voegen.

Als je op de foto’s klikt zie je ze op ware grootte (via laptop of tablet, op je telefoon heeft dat niet veel zin). Dan zie je de bladeren bevoordeeld heel goed als losse stippen, en ik houd daar dus erg van.

 

Hieronder eerst out dan nieuw

 

 

 

 

Zondag was er uitleg over de plannen voor een de Kerk.
Ik werd er blij van.
Ze zijn al drie jaar bezig een Huis van Ontmoetingen te worden, en zijn.
Nu komt er een verbouwing om ruimte maken voor meer activiteiten.
Niet per se voor gelovigen. Het wordt een soort buurthuis, maar dan wel op her gebied van zingeving.
We is al het Odense Huis voor mensen met Alzheimer.
Je zou kunnen zeggen dat het een plek is waar ruimte is voor buitenbeentjes.
Ik ga in oktober een groep leiden met het maken en vertellen van verhalen.
(Ik blijf dat ook in Arnhem van de grond zien te krijgen)

Het is een fijne gemeenschap waar ik me welkom voel.
Ik heb dat al heel lan gewild: het gevoel dat ik op social media heb maar dan in mijn woonplaats.

Ik heb al mijn sociale media losgelaten.
Ik blijf alleen hier op Facebook, want het contact met jullie is fijn.
(Dat was het op twitter ook, en op het alternatief “bleusky” ook, maar het is goed om een groot deel in het echte leven te gaan verankeren.

Na bijna 7 jaar hier wonen is het goed om hier ook echt wortel te gaan schieten.

(Foto: de nieuwe pergola, die gisteren geplaatst is op mijn koffie-drink-plekje. Waardoor mijn tekening verouderd is. Die maakte ik vroeger, in de tijd dat er nog geen pergola was)

 

 

Toen ik terug fietste van het Openluchtmuseum trapte ik hard op de rem. Ik MOET een foto maken van het bos, met het zonlicht op de bladeren, achte bladeren die juist in de schaduw zijn. Dat spel van licht en donker vaccineert me eindeloos. Je zult dat dan ook nog vaak tegenkomen in mijn tekeningen.

Ik schreef er hier een gedicht over. 

 

Reken is ook schitterend en zó moeilijk om te tekenen. Hier een eerste pogin. Dit is een van die dingen die echt beter gaan op de iPad

 

In de trein naar Arnhem, de Rijn over. Ik wilde de weidsheid en het water uitproberen.

 

Het is in Doorwerth moeilijk om de zonsondergang te zien. Overal is bos. Waar je wel ver weg kunt kijken is vanaf de Duno over de uiterwaarden, maar dat is pal zuid.
Na jaren eindelijk een plek gevonden. Een stuk hei bij Renkum, een van de plekken waar de geallieerden landden tijdens Market Garden. Daar zat ik dus dit jaar op de langste dag en dit is wat ik zag.

 

Eén van mijn favoriete plekken, de Duno, met schitterend uitzicht over de Rijn, de uiterwaarden en zelfs Arnhem én Nijmegen.

 

 

Op de terugweg van bezoek aan dochter is Nijmegen. Ik vond de bermen zo mooi.

 

Het paadje naar de basisschool waar ik pleinwacht ben. Ik zei al, alles is bos in Doorwerth, en dat is vooral mooi, ook als het regent.

 

 

Onderlangs mijn berg, de Fonteinallee. Hier eindigen veel beken. Deze was zo mooi donker en groen van kroost. En dan weer dat licht.

 

Ook op de Fonteinallee, uitkijkend op de uiterwaarden.

 

Nog steeds van de zelfde wandeling op de Fintijnallee, vlak voor Heveadorp (vanaf het kasteel gelopen)

 

 

Wandeling over de hei bij Wolfheze. Daar kun je via de wildwissel de snelweg over. Dit is aan de overkant. Het was heel zomers, ik wilde het halmgras weergeven.

 

Met een vriendin naar een kwekerij. En opeens snapte ik waar mijn grootvader graag bloemen en planten schilderde. (Ik was altijd meer van de landschappen van mij overgrootvader). Wát een vormen en wát een kleuren. Ik vind deze tekening iets te stijfjes. Ik ben nog steeds op zoek naar een manier om wat losser te tekenen. Het risico van digitaal is dat je eindeloos kunt verzanden in de details, omdat je kunt inzoomen. Maar dan moet je dus oppassen dat je de samenhang niet kwijt raakt. Dat is hier wel een beetje gebeurd.

 

Fietspad van Wolfheze naar Oosterbeek. En weer dat licht!

 

Openluchtmuseum

 

Oorsprongbeek

 

 

Mijn balkon

 

 

 

 

De kerk aan de overkant van mijn huis, en de plek waar ik in de zomer ‘s ochtend koffie drink omdat daar wel zon is en op mijn balkon nog niet.  (Zie hierboven de foto van de regen, voor uitzicht op deze plek vanuit mijn balkon)

 

 

En vanaf die zelfde plek, als ik iets naar links kijk, zie ik het vlaggetje van Bard, die op de hoek van de wek Aardbijen, Kersen en pruimen verkoopt. Als hij is is, is het zomer. 

 

 

Als ik naar het AMC Utrecht moet, voor mijn Cochleare Implantaten, en dat moest nu omdat ik het programma voor ringleiding wilde activeren, en het is zomer, ga ik graag via Bunnik. Ik stap dan uit bij station Bunnik en loop via Amelisweerd naar het ziekenhuis. Deze tekening is van een foto die ik halverwege maakte.

 

 

 

Uitzicht vanaf mijn balkon naar het kraantje van de Kersen.

Donderbui die snel op stak en even snel weer weg was. Laat op de avond kwam zelfs de zon nog even door.

 

Weer een keer fietsen naar de Boshoeve. Dit pad kun je bereiken vanaf het fietspad dat van Heelsum naar Volwheze gaat, langs de snelweg.

 

 

 

 

Volle Maan

 

 

 

De Oorsprongbeek, die ik al tekenden op de plek vlak voor waar hij de uiterwaarden in stroomt. Hier meer bij de oorsprong in een mooi bos dat me doe denken aan de wouden van Torenhoog en Mijlenbreed.

 

 

 

 

Amsterdam, achter het station. Ik vertel elke zomer bij de LGBTQ+ avond van Mezrab. Twee jaar geleden was de eerste en ik dacht datik die zou missen omdat ik twee maanden eerder een hersenifarct had, en een maand in een revalidatiecentrum lag. Ik kon niet meer lezen. Ik heb die ene maand dat ik tuis was, voor de LGBTQ+ avond zó vreselijk hard gewerkt om het verhaal (in het Engels!) in mijn hoofd te stampen. Het ging geweldig! Dit jaar heb ik niet zo hard geoevend, ik vertrouwde er op dat het verhaal (over Fenna mijn dochter die me voor het eerst in een Jurk zag), goed genoeg in mijn hoofd en vooral mijn hart had zitten. Dat bleek zo te zijn. Ik ben ver gekomen, deze twee jaar! Het was weer fijn. Iemand zei: ze hingen aan je lippen.

Ik ben altijd vroeg, en in de zomer ga ik dan even aan het water zitten.

 

 

 

Dit is weer bij de Boshouve, maar het kan overal zijn. Het gaat me om het graan. Zo veel mooier dan die Mais die overal oprukt. Bah, vind ik dat. Verpest het hele uitzicht. Deze velden zij zo mooi.

 

 

De Wolfhezerweg. Maar aan die mooie kromme eiken kun je zien dat het gewoon het eerste stuk van de Italiaanse weg is die vanaf station Wolfheze naar Kasteel Doorwerth loopt. 

 

De tuin van de Boshoeve

 

 

 

Hierboven staat al een keer uitzicht van mijn balkon naar links (het oosten) en dan midden op de dag. Maar het “daghet in den oosten” en als ik om half zeven in de zomer helemaal naar links kijk, zie ik dit. Ik werd getroffen door het vele licht en het beetje mistige van de ochtend.

 

 

 

Als ik naar de Duno wandel loop ik graag over dit paadje. In het begin staan twee lieve huisjes met een schitterende Magnolia, die ik absoluut nog ga tekenen in de lente. Nu dit paadje met zijn diepe schaduwen en felle zonlicht tussen de bomen door. 

 

 

 

En nog een van mijn balkon. Een blek waar ik graag ben sinds ik hem opgeruimd heb. Ik heb aan de ene kant een blauwe regen getekend en op de andere muur een deur. Misschien ga ik daar nog wel een tekening van maken, van mijn plekje. Maar nu mijn plantjes in de zon

 

Met pastel, zomer 2023. (Deze is trouwens vanaf de Westerbouwing, iets digter bij Ernhem, Vandaar het andere perspectief)

Digitaal, zomer 2024.