“Emma, let nauw eens op!”
De Juf zei dat wel honderd keer per dag. Nou ja, niet precies honderd natuurlijk, het kwam eerlijk gezegd niet eens in de buurt van honderd. Emma had het een keer geteld, en was tot dertien gekomen. Maar dat wat was heel veel, zeker als je besefte dat ze het bijna nooit tegen andere kinderen zei. Emma had geleerd dat je mocht liegen als je het “overdrijven” noemde. Haar moeder deed dat ook vaak, en honderd was een mooi getal. Dus vertelde ze het zo aan haar moeder toen ze klaagde over haar juf.
“Maar jij bent ook heel snel afgeleid!” had haar moeder gezegd.
“Moeders horen geen partij te kiezen voor leraren als hun kinderen over ze klagen!” ze Emma.
“Maar het is toch gewoon waar?”
Dat moest Emma toegeven, het was wel gewoon waar. Er was ook zo veel te zien en te ontdekken in de klas. Er hing zoveel aan de muur bijvoorbeeld. Emma was deze week bezig om te tellen hoeveel daarvan gewoon versiering was en hoeveel bedoeld was om te leren. Ze wilde weten waar het meeste van was. Verhoudingen en procenten, heette dat. Ze hadden dat op school nog lang niet gehad, maar Emma had dat van haar grotere broer geleerd die daar thuis over vertelde, en het wel aan haar wilde uitleggen.
Emma vond dat een leuke klas meer dan de helft, dus meer dan vijftig procent alleen maar voor het mooi moest zijn. Hoe hoger de klas, hoe saaier de muur. Ze was op 68% nuttig gekomen, het ging de verkeerde kant op. Ze had wel een moeilijke beslissing moeten nemen/ Blaten over geschiedenis en tekeningen en foto’s van dieren en planten waren bedoeld om van te leren, maar konden ook mooi zijn. Ze had besloten om alles met planten en dieren mee te tellen als mooi. Ze hield van planten en dieren.
En net toen ze bezig was om dat te bedenken had de juf haar weer bij de les geroepen.
“Emma! Jet nou eens een keer op! De afspraak is dat iedereen alles weg legt, stil is en deze kant op kijkt als er instructie is.
Emma had wel kunnen zeggen dat ze het toch al wist, maar ze had al geleerd dat juffen daar alleen maar bozer van werden. Deze juf was eigenlijk best lief, en Emma wilde ook best wel opletten.
En toen was er een keer een boswachter in de klas geweest en die vertelde hele mooie verhalen. De juf had de klas gevraagd om extra stil te zijn en goed op te letten. Dat wilde Emma graag. De boswachter had mooie verhalen en Emma wilde zich daar helemaal op concentreren. Dus toen de boswachter vertelde deed ze haar ogen dicht zodat er alleen nog maar de stem van de Boswachter was. Ze was helemaal in het verhaal van de boswachter die vertelde hoe hij een Reekalfje uit de strik had bevrijd terwijl de moeder een eindje verderop toekeek, toen ze opeens heel hard: “Emma!” hoorde.
Ze schrok heel hard, in haar gedachten zag de moeder Ree wegvluchten en het jong van schrik een verkeerde beweging maken waardoor het nog vaster in de strik raakte.
Ze deed haar ogen open en zag een boze juf naar haar kijken.
“Je had beloofd op te letten, en nu zit je weer te dromen!”
“Maar zo luister ik beter!” zei ze.
“Dat kan wel, maar het is niet leuk voor onze gast. Kijk nou maar gewoon deze kant op.
Emma stoomde van verontwaardigheid toen ze thuiskwam.
“O lieverd”, had haar moeder gezegd: “Kom eens hier!” Haar moeder sloeg haar armen om haar heen en wiegde haar zachtjes.
“Ik snap je. Wat deed je goed je best, en wat jammer dat je juf het niet zag. Weet je, mensen willen kraag ogen zien als ze iets vertellen. Op die manier hebben ze het gevoel dat er beter naar ze geluisterd wordt, zelf als mensen helemaal niet luisteren.”
“Mag ik make up?” vroeg Emma.
“Hoe kom je daar nou opeens bij. En ik vind je ook nog een beetje jong.”
Toen fluisterde Emma haar moeder iets in het oor. Haar moeder moest lachen.
“Om te laten zien dat ik aan jou kant sta ga ik je dat leren.”
Een week later, vrijdagmiddag, het moment waarop juf altijd extra lang voorlas uit een gaaf boek, zat Emma heel stil met haar ogen dicht te luisteren. Het ging helemaal goed, Juf had niet door dat ze haar ogen dicht hat. En toen moest juf opeens midden in het verhaal heel hard lachen.
“O lieve Emma! Wat mooie gedaan! Ik had het eerst zelfs helemaal niet door!”
Emma wist dat ze betrapt was, maar kennelijk was de juf niet boos.
“Wat knap gedaan, het lijkt heel echt. Wil je het aan de anderen laten zien?”
Emma knikte en draaide zich naar de klas.
“Kijk eens, Emma heeft ogen getekend op haar oogleden.”
Emma hoorde een aantal kinderen “Woa!” zeggen. En toen ging de bel. Juf kwam naar Emma toe.
“Weet je, ik kan gewoon écht beter luisteren als ik mijn ogen dicht heb.” legde Emma uit.
“Ik geloof je, en van mij mag je je ogen dicht doen als je dat nodig hebt.”