De deurklink van mijn raam
(raamklink klinkt zo krom)
vangt in zijn metalen matglans
de laatste restjes zon van de dag.
En met dit beeld
zingt mijn melancholie zich los.
Het machtig mozaïek
van alle beelden ooit trekt langs
zoals ook de deurklink
van de kamer van mijn oma
die eenzelfde zachte glans gaf.