Ik praat me mezelf. (Duh!). Ik splits mezelf in tweeën in die gesprekken. Het is de manier waarop ik mezelf uit mijn depressieve buien red. Hoe zwart het ook rondom me is, er is altijd die stem die van me houdt en me terug kan brengen door heel geduldig met me te zijn. Ik kan op die manier ook voor mezelf zorgen. Dan zeg ik tegen mij dat ik de badkamer wel even voor me poets. Of ik vraag mezelf of ik iets lekkers mee moet nemen uit de winkel, het mag alles zijn.
Gek genoeg werkt deze gespletenheid, van twee kanten zelfs. Ik ben dan blij dat ik iets voor mij doe, én ik ben blij dat het ik het voor mij gedaan heb.
Vandaag ging het een stap verder.
Steeds vaker zie ik een mooie vrouw in de spiegel. In het begin dacht ik dan: “je lijkt wel een heel ander persoon dan vroeger.” Intussen besef ik dat ik een heel ander persoon bén. Ik houd van die persoon. En ik voel dat er van me gehouden wordt.
Vandaag draaide ik me weg van de spiegel, en het gevoel bleef. Ik aaide mezelf, over mijn schouder, over mijn wang. En toen ging mijn hand onder mijn jurk, over mijn dijen. Ik voelde hoe bijzonder het was om aan te raken, dat is iets wat ik helemaal nooit doe bij vrouwen (bij mannen ook niet trouwens). Ja, bij mijn ex, maar dat was nadat we ruime een maand om elkaar aan het heen hadden gedraaid. Deze verkenning voelde veel gewaagder. Ik voelde ook hoe bijzonder het was om gevoeld te worden. Ook dat was me nog nooit overkomen.
Ik voelde vandaag kortom voor het eerst hoe ik een sensueel lichaam heb. Passief en actief. Ik stapte vandaag een wereld in die ik nog niet kende. Het is onbeschrijfelijk hoe dat voelt.
Twee jaar hormonen, en ik ben nog steeds in de puberteit. Dit is de seksuele ontwikkeling die ik overgeslagen heb, denk ik.
Dat was een schok. Het blijft nog steeds een schok, en verdriet en rouw als ik besef wat ik allemaal gemist heb. Nu houd dat gemiste leven me heel erg bezig. Er komt een tijd dat ik ook weer kan voelen wat ik allemaal wél geleefd heb. Ooit zal ik mijn twee levens integreren.