Ik weet nog dat mijn ex altijd zei: “Het helpt niet om je druk te maken.”
Ik werd daar vroeger altijd wat narrig van. Ik beschouwde mijn druk maken als een soort eerbetoon aan de situatie. Een ramp, zelfs een kleine, verdient het dat iemand zich druk maakt.
Maar op den duur zag ik dat ze gelijk had, want zij was altijd degene die de situatie oploste, als die zichzelf al niet oploste. Hoe dan ook, ik was het nooit. Ik bewonderde haar kalmte en besloot dit ook te leren.
Ik kwam een heel eind. Ik verloor een keer mijn sleutelbos, op de fiets onderweg naar mijn werk. Alle huissleutels, alle sleutels van mijn werk. Die keer was de eerste keer dat ik niet in paniek raakte. Een half uur wachten op de eerstvolgende collega was het ergste, en daarna het gedoe en de kosten om de hele sleutelbos weer bij elkaar te krijgen.
Ik kwam een heel eind. Maar het zit gewoon niet in me om zo kalm te blijven. Zo’n gebeurtenis schopt alles in mijn hoofd van zijn plek, en ik heb onrust in mijn lijf. Ook die dag dat ik zo braaf niet in paniek raakte over mijn verloren sleutels was stuk. Dat halve uur wachten was niet zo erg, het gemis van dat halve uur de school voor mij alleen hebben, daar had ik de hele dag last van. Ook het missen van mijn sleutelbos kon ik pas echt loslaten toen ik ze allemaal weer had.
Je kent vast die memes van tegelpatronen, waarbij één tegeltje scheef zit, of die taart die asymmetrisch aangesneden is.
Dát gevoel.
Er zit iets scheef. Het voelt alsof mijn brein haar adem in houdt tot de boel weer recht hangt.
Ik ben woensdag in een glassplinter gestapt. Glaasje stuk, en niet goed geveegd. Onder in mijn hak, zat die splinter en ik kreeg hem er amper uit.
En misschien niet helemaal, want het sneetje doet nog steeds zeer. Ik kan er op geen enkele manier goed bij. Spiegel, mobieltje als camera, het werkt niet. En nu moet ik tot maandag wachten om de huisarts te bellen.
Het helpt niet om me druk te maken. Ik kan er nu niks aan doen, anders dan met mijn voeten op de bank en af en toe in een bak water. Het doet ook niet de hele tijd zeer. Gewoon die afspraak en dan weer verder zien.
Ik kán het niet.
Ik had hele mooie barefoot wandelschoenen gekocht. Ik genoot zo van het lichtvoetig wandelen in mijn bossen en uiterwaarden. Dat plaatje, dat heerlijk wandelen, hangt nu scheef aan een spijkertje op de muur aan de binnenkant van mijn hoofd, en ik krijg het niet rechtgehangen.
Die glassplinter zit niet alleen in mijn hak, hij zit ook in mijn hoofd.