Misschien moet ik alles in detail beschrijven
minutieus want
het gevoel dat ik wil delen
is een mozaïek.
Ik sta bij de bushalte.
Ik kijk naar de bomen.
Het is half augustus
de hittegolf is net voorbij.
Ik geniet van de warmte
die geen hitte meer is.
Ik streel heel zacht heel klein
met twee vingers
mijn gebogen arm.
Tussen mijn elleboog
en de holte van mijn elleboog.
Ik voel hoe zacht mijn huid.
Ik voel hoe fijn deze aanraking.
Het ontroert me
deze kleine daad van liefde.
Ik glimlach.
Ik probeer of ik
in plaats van huilen
dit geluk ook met een lach kan vieren.
Daar moet ik om lachen
om die gedachte.
Gelukt.
En daar moet ik dan toch
een beetje om huilen.
Ik zie op de grond eikels liggen.
Herfst
met alles wat daar aan gevoelens bij hoort
stroomt even door me heen.
Ik zie hoe mooi de bomen.
Ik vraag ze of ze wel genoeg hadden
aan de bui van gisteren.
Ik kijk en alles wat ik zie
geeft ergens in mij
een slinger.
Ik voel me rijk
met alles wat ik voel.
Er stroomt zo verschrikkelijk veel leven
door me heen.
En voor het eerst
voelt het niet als teveel.
Ik ben klaar
om de volheid van mijn leven te voelen.