Ik kan natuurlijk schrijven over de Human Library. Maar dat wordt dan net zo’n blog als gisteren. Over me geen raad weten in een ruimte met heel veel mensen. Het lastig vinden om iedereen een hand te geven en een naam te horen (en als ik geluk heb ook te verstaan), die ik toch weer vergeet. Zodat ik me daar weer schuldig over kan voelen. Ik besef nu ook dat ik het niet fijn vind als mensen mijn schouder pakken als ze achter me staan omdat ik ze niet hoor. Ik voel nu pas mijn eigen ruimte.
Daar schrijf ik dus niet over.
Nou, ja, ik wil nog wel even kwijt dat ik hele dierbare gesprekken had met mijn ‘lezers’.
Ik schrijf over de terugweg, in de trein.
Moe.
Alleen, en door de overprikkeling, daar hevig verdriet over.
Ik merk dat ik mijn benen aai. Ik ben dol op panty’s en leggings. Ze voelen zo lekker aan mijn benen. Van binnen en van buiten. Mijn benen voelen glad aan. Ik streel en aai heel zachtjes, en ik beeld me in dat ik een ander ben die mij aait.
Mijn lichaam verlangt zo naar lichaam.
Ik pakte mijn telefoon, en schreef, vlak voordat de batterij op was, het volgende.
Ik wil dat je mijn benen aait
Mijn benen zijn oke
Mijn durf ik sexy te noemen
Blijf met je aandacht even bij mijn benen
Zodat het sexy voelen
Bezit van me kan nemen
Ga dan voorzichtig omhoog
Langs mijn billen
Mijn dijen zijn niet rond
Schrik niet van mijn hormoonpleister
En dan mijn buik
Die is wel rond
Te rond
Ik wil dat je die met beide handen aait
En heel teder met je mond beroert
Ik hoop dat je kleine handen hebt
Dan zijn mijn borsten
Mooi rond rechtop
Net genoeg voor je palmen
En dan kussen we
En mag je heel voorzichtig in mijn kruis tasten
Voorbij mijn penis mag je mijn perineum
Masseren met je vingers
Daar waar ooit mijn vagina zal zijn
Voorzichtig, want een erectie betekent
Direct het einde.
Ik hoef niet klaar te komen
Wil het niet eens
Ik wil je lichaam voelen
En dat jij mijn lichaam voelt
Ik ga zo weer alleen naar bed.
Naschrift:
In bed praat ik tegen mezelf.
Je leert je lichaam kennen lieverd, heel langzaamaan. Vandaag voelde je voor het eerst je grenzen. Je voelde hoe ongewenst contact niet oké is. En hoe mooi dat je dan aan het eind van die dag voelt, dat je wel contact wenst. Onder jouw voorwaarden. Het is niet voor niets dat je zo sturend beschrijft hoe je het wil. Je beseft dat je naast verlangen ook bang bent. Je beseft dat de ‘jij’ heel voorzichtig met je moet zijn, wil je ooit van sex kunnen genieten. Ik gun je die ‘jij’, lieverd.
Nog een naschrift:
Dat handen op mijn schouders leggen, omdat ik mensen achter mij niet hoor, en mensen me wilden aanspreken, dat gebeurde wel vijf keer binnen een half uur. Het voelde heel erg niet fijn. Maar nu, twee dagen later, bedenk ik me, dat de reden dat ik daar nu pas last van heb, misschien helemaal niet is omdat ik het vroeger makkelijker negeerde.
Misschien is het wel omdat ik vroeger ‘een man’ was. Ik vermoed dat vrouwen eerder ongewenst aangeraakt worden, ook bij zoiets ‘onschuldigs’ als hand op schouder (er waren ook vrouwen die het deden, maar zouden die dat net zo makkelijk bij een man doen?)