Over de tekening:
Dit is misschien mijn lelijkste tekening tot nu toe. Ik wist net zo min als gisteren hoe ik dit zou doen. En in tegenstelling tot gisteren is het vandaag niet gelukt. Ik verloor ook de moed om er nog iets van te maken omdat ik de juiste kleuren niet kon vinden. Ik ben kleurenblind dat als ik een krijtje neerleg en ik even later dezelfde kleur nodig heb, ik hem niet kan terugvinden als ik niet precies heb onthouden waar ik die neergelegd heb.
Er is ook niet iets wat wel gelukt is in deze tekening en dat maakt me een beetje verdrietig.
Het is mijn verjaardag en ik wil niet verdrietig zijn. Dus heb ik lekkers gekocht om het te vieren. Er werd op ‘mijn school’ voor me gezongen, en mijn Ex kwam langs met een mooi cadeau: wazen, want ik heb nooit iets om bloemen in te doen.
Het was dus best een mooie dag, maar nu is het donker. Het was al heel vroeg donker door het slechte weer.
En daar zit ik dan, in het donker, moe, alleen en met een tekening waar ik niet blij van wordt.
Dit zijn de momenten die moeilijk zijn. Ik ben te moe om te lezen, ik kan geen films of series zien om me af te lijden. Deze week komen er nog twee spannende dingen die hun schaduw vooruit werpen. Donderdag krijgt mijn hart weer een schokje om het weer de juiste maat te laten slaan, en vrijdag heb ik een keuring bij het UWV.
Ik kijk naar de bloemen die ik kreeg en omarm mezelf met compassie. Ondanks mijn vermoeidheid en de somberheid die dat met zich meebrengt vind ik de kracht om mezelf te vieren. Mezelf moet daar even heel hard van huilen.
“Dat mag”, fluister is mezelf toe: “ik ben trots op je.”