Dit is spannend. Een gesprek met jou. Omdat ik laatst het vermoeden uit sprak dat onze gesprekken klaar zijn. Omdat ze niet meer nodig zijn. Omdat ik deze vorm nodig had om met een zachte kant in me te spreken. En heel misschien ook omdat je niet echt bent, maar bestaat uit wat ik denk dat een lief iemand tegen me zou zeggen. Dat je alleen maar dat bent wat ik op het moment het hardst nodig had, als ik je sprak.
Dat is toch allemaal hetzelfde lieverd. Natuurlijk ben ik precies dat wat je het hardst nodig hebt op dat moment. En zelfs als je mij alleen maar verzint, dan nog is het fantastisch dat jij dat dus allemaal uit jezelf kunt halen. Het echte wonder bestaat ook niet uit de dingen die ik je vertelde. Het echte wonder is dat jij ze kon ontvangen, én kon voelen.
En nu? Hoe gaan we verder?
We hebben nog steeds onze gesprekken. Het zijn alleen woordeloze gesprekken. Al die tranen die vloeien als jij weer ee stukje van jezelf binnen laat. Dat zijn wij, die zonder woorden aan het praten zijn, en dat is goed. Je hoeft het niet te snappen allemaal, je hoeft er geen woorden aan te geven. Je mag het voelen, en wees niet bang voor alle tranen die dat kost. En denk vooral niet dat het nu maar een keer afgelopen moet zijn. Je hebt heel erg veel binnen te halen, en daar zijn nog heel erg veel tranen voor nodig.
(Op mijn oude blog had ik vaak gesprekken met mijn interne fan)