Hoe is het mogelijk dat mij monster steeds weer terug keert? Hij schreeuwt me tegen de vlakte : “Je bent niks waard! Alleen al het feit dat ik je omver kan blazen bewijst genoeg! Je raakt me nooit meer kwijt, en je kunt ook nooit van me winnen. Al die keren dat je weer overeind kwam, zijn niets vergeleken met het feit dat je nu weer ligt.”
En ik weet dat deze gedachten niet waar zijn. Maar op dit moment ben ik zo machteloos dat ik daar niets aan heb. Als dat zo is, dan bewijst het alleen maar wat voor sukkel ik ben om er in te geloven. Het bewijst dat ik niet sterk genoeg ben om het van me af te schudden. Als mijn monster niet echt is, dan ben ik nóg waardelozer als ik me door hem zo makkelijk laat vloeren.
En om hup vragen kan ik niet, want ik ben de hulp niet waard.
Het gaat weer over, ik weet het. Nooit langer dan een dag, duurt het. Maar dat betekent dat ik nog 23 uur te gaan heb, in deze donkerte. Uren die nu niet de moeite waard lijken.
Dit ben ik ook, mijn inktzwarte ik.
En weet je, iets in mij wil helemaal niet dat het nog over gaat, dit. Niet weer de hoop die zo vreselijk hard de grond wordt ingeslagen. Liever dit, en dan langzaam wegkwijnen. God, wat ben ik pathetisch! Ik kan hier niet eens meer een hoopvol gedicht uit brouwen.
Maar dit ben ik ook, mijn inktzwarte, pathetische ik.
En ik ben zo egocentrisch als maar kan. Ik met al mijn privileges. Als ik nu nog iets had waar ik echt over kon klagen. Mijn bedje was gespreid. Ik had alle kansen. En het enige wat ik er mee doe is zielig lopen doen.
Dit ben ik, mijn inktzwarte, pathetische, egoïstische ik.