Ik maak ook verkeerde beslissingen. Vandaag bleef mijn plaat hangen in een oude groef.
Het begon met iets anders. Een jongen uit groep 4 kwam me halen omdat hij mee wilde doen met drie meiden. We hebben een regel dat iedereen altijd overal aan mee mocht doen, dus ik liep met hem mee om de zin van die regel uit te leggen: buitensluiten doet zeer. Maar toen kreeg ik door dat een van de meiden uit het groepje verdrietig was en de andere twee haar troosten. Dat is een goede uitzondering op de regel. Ik legde het uit aan de jongen en die vond dat ik daar gelijk in had. De meiden waren opgelucht.
Maar toen kwam een ander meisje uit dezelfde groep verdrietig naar me toe. Er was iets gebeurd, en dat bleek te gaan om het meisje dat getroost werd. Het groepje van drie kwam al naar me toe. Zoals altijd let ik niet de inhoud, maar kijk ik naar de non-verbale communicatie. Het begon een beetje verongelijkt en verwijtend, maar er werd steeds beter naar elkaar geluisterd. Ik vlij mezelf met de gedachte dat mijn aanwezigheid helpt. Het conflict leek uitgepraat maar het meisje dat me kwam halen bleef nog verdrietig. Ik vroeg wat ze nodig had, ze bleef stil. Ik vroeg of de anderen iets voor haar konden doen en ze schudden nee. De ruzie leek ook over, dit was een dieper verdriet, dat aangeraakt werd door de ruzie, vermoedde ik. Toen de anderen weg waren zei ze: “Wat ik nodig heb is naar binnen gaan want het is zo koud.”
En dat is het moment waar ik als een kapotte plaat in de groef bleef steken.
“Lieverd, ik kan je niet helpen met de kou. De pauze is ook bijna afgelopen.”
De oude groef was het idee dat ik kinderen niet zomaar alleen omdat ze het koud hebben naar binnen kan laten gaan. Daar zouden de juffen ook tegen protesteren als ik dat toestond.
Wat ik niet op tijd zag is dat het helemaal niet om de kou ging. Ze had even een plek nodig voor haar verdriet, en ze wilde zich misschien ook even speciaal voelen.
Ik dacht ook: nu maakt ze misbruik van situatie, en maakt ze drama.
Maar weet je, soms heb je een beetje drama nodig. Misschien kan ze leren dat ze zonder drama kan vragen wat ze nodig heeft, maar het hoeft niet meteen goed. Ze is al op weg, zij was me gaan halen uit zichzelf, en ze gaf aan wat ze wilde.
Hoe dan ook ze had letterlijk tegen mij gezegd wat ze nodig had en ik heb het haar niet gegeven. Ik leer hier van. De volgende keer ben ik alerter, en als ik commentaar krijg dat ik kinderen zomaar naar binnen stuur kan ik dan ook weerleggen. Het is nooit zomaar. Het heeft een reden, ook al is die niet zo makkelijk uit te leggen.
Dat het haar ging om even alleen te zijn, bleek toen de klas naar binnen mocht. Zij bleef als enige buiten. Twee jongens die haar kwamen halen hadden geen succes. Ik ben weggegaan toen ik zag dat de andere pleinwacht naar haar toe liep. Misschien heeft ze de aandacht gekregen die ze even nodig had. Ik maak gelukkig niet meer de fout dat mijn ego vindt dat ik degene had moeten zijn die het opgelost heeft.