Ik schreef het zo mooi
basis
ontdaan van alles
maar ik kan dat helemaal niet. De leegte doet pijn. Ik vind het zo moeilijk om niet iets op mijn horizon te hebben.
Want stiekem had ik dat. Ik hoopte dat mijn Linda TV vlogs me een grote bekendheid zouden geven, en dat ik daarmee mijn boek zou kunnen verkopen, en lezingen, en misschien zelfs een vervolg op Linda TV.
Ik krijg ontzettend veel lieve, mooie ontroerende reacties. Maar net als vijf jaar geleden, blijft alles in mijn eigen cirkel. Toen was die cirkel net groot genoeg om zeven keer een kleine theaterzaal vol te krijgen. En daarmee stopte het.
Ook nu dreigt het te stoppen.
Daar heb ik me bij neer te leggen, want k heb besloten om het aan het universum over te laten hoe dit verder loopt. Ik heb mijn intentie uitgesproken, ook in mijn vlog, en daar laat ik het bij.
Een stem in me schreeuwt, dat ik nu ijzer moet smeden, dat ik nu registers open moet trekken, dat ik nu kansen moet grijpen, en dat universum bij zijn lurven moet nemen.
Maar weet je? Steeds als ik dat deed, liep ik mezelf voorbij, reageerde ik uit angst.
Nu wil ik handelen uit vertrouwen. Overgave. Ik kreeg op mijn Emma-verjaardag (ik werd twee), een Koran met de post. Ik weet nog steeds niet wie de gever is. Het voelde als god die me omarmde. Islam betekent overgave. En één van de dingen die steeds weer bij me terugkomen uit de bijbel is “heer, uw wil niet de mijne”. “The last temptation of Christ” is een schitterende film die me bij blijft.
God, Allah, Universum
Ik wil haar niet bij de lurven grijpen. Ik wil me aan haar overgeven in vertrouwen. Want dat is liefde.
Maar god, wat is dat moeilijk.
(ik ga deze niet delen op social media. deze is voor mijn intimi die het vinden)