2023 was een zwaar jaar voor me.
De tweede helft van 2022 was helemaal opgeslokt door werken aan mijn herstel. En daar zat de vaart uit, begin 2023. Het was nu tijd om te zien wat ik kon met wat er nog was. Ik had voorzichtige plannen, maar die gingen allemaal niet door. Ik had gehoopt op een opleving in de lente, maar die kwam niet. In de zomer probeerde ik me te verzoenen met de gedachte dat er gewoon geen grote plannen en dromen meer zouden zijn in mijn leven. Ik vond het zwaar om te leven zonder horizon.
En zie, daar kwam in de herfst toch opeens allemaal dingetjes op poppen. Ik kreeg een idee voor een toneelstuk. Ik kreeg daar onverwacht hele fijne hulp bij. Ik ging tekenen om van Liedewij ooit een prentenboek te maken en het tekenen beviel me. Er kwam zelfs een idee voor een volgende kinderboek. En, geïnspireerd door Mezrab, wil ik in Arnhem een vertel plek maken. Geen idee hoe ik dat doe, maar ik gooi het idee niet weg.
Ik kreeg lieve vriendinnen dit jaar, wat me ook stevigheid geeft. En ik heb in een zweethut een groot deel van mijn dwangmatige controle losgelaten.
2023 eindigt veel mooier dan het begon. Ik durf 2024 wel aan. Het is fijn om weer een horizon te hebben.