Ik werd wakker omdat ik overal voelde waar mijn lijf het dekbed wel en niet raakt. Dat is niet zo gek, ik kan pas slapen als ik mijn dekbed aan alle kanten strak om me heen wikkel, maar nu voelde het bijna als pijn. Zo overbewust was ik van mijn huid. Een stem in mijn hoofd zei: “dit is waarom jij je gevoel uitschakelt.”
Ik heb dat vaker, die over bewuste momenten. In mijn bossen en uiterwaarden vind ik dat heerlijk. Dan is het net of ik de wortels onder de grond kan voelen, de takken boven mijn hoofd, ek ik strek mezelf uit over die schitterende brede uiterwaarden. Ik ben met mijn aandacht bij alles om me heen.
Maar ik had het ook een keer toen ik in de bus zat. Ik besefte opeens hoe alle materialen waar die bus van gemaakt werd van verschillende plekken komen, gemaakt in verschillende fabrieken door allemaal mensen die families hebben, en dat die fabrieken zelf ook weer gemaakt zijn door anderen, in andere tijden, met materialen die weer ergens anders vandaan komen. Ik voelde bijna hoe alles samenkwam in die ene bus. En toen keek ik naar buiten en besefte hoe dit gold voor alles waar die bus langs reed. Het was of in contact stond met duizenden en en duizenden anderen mensen en plaatsen en tijden.
Ik houd die over bewuste momenten niet heel lang vol, want het voelt alsof ik uit elkaar barst, precies zoals ik vannacht voelde alsof ik uit elkaar barstte.
“dit is waarom jij je gevoel uitschakelt.” klinkt weer de echo van die stem vannacht.
En toen herinnerde ik me dat ik afgelopen week dit las:
(Hat full of Sky, Terry Pratchett)
