Papier is mooi. Want met woorden kan ik werelden scheppen. De verbeelding van de lezer is de grijze stof tussen de regels. We doen het samen.
Maar papier is zo plat als ik het wil gebruiken om overzicht te krijgen. Daar helpt geen schema aan. Lezen gaat nog wel, maar schematisch weergeven wat zich aan chaos in mijn hoofd bevindt, is onbegonnen werk. Zelfs drie dimensies zijn niet genoeg om beeld te krijgen. Want het is niet alleen beeld, wat daar zit. Het is gevoel, en het beweegt.
Jammer is dat, want ik houd zo van logisch gerangschikt en overzichtelijk.
Mezelf snappen én mezelf zijn. Alleen een kunstenaar is zo gek om die twee te willen verbinden.