“Juf, hij gelooft niet dat het perongeluk was. Hij blijft boos.”
Ik loop mee. Het meisje legt nog een keer uit hoe zelf geduwd werd. De jongen wrijft over zijn buik en kijkt nog steeds boos. Ik leg heel zacht mijn hand op zijn buik. Ik voel zijn hart tekeer gaan.
“Dat deed echt heel zeer he?” vraag ik. Hij wordt zacht, de boze blik verdwijnt. Hij vertelt over die keer van een bal tegen zijn kin die ook zo zeer deed. Ze wisselen ervaringen uit van onbedoelde en misschien ook wel ongeziene pijn. Ze zien elkaar.