Over de tekening:
Wat was ik boos en ontevreden. De wolken wilden niet zoals ik ze wilde. Het waren van die mooie rollende witte wolken met een grijze onderkant. Ik heb een heel extra papier volgemaakt en stuk wit krijt opgemaakt om uit te proberen. Ik stond zelfs op het punt om verf te gebruiken. Niets lukte. Toen ik de lucht af had en met Nijmegen begon was ik nog steeds zwaar ontevreden en zelf ronduit sacherijnig. Pas toen ik een foto had gemaakt werd ik was milder. Op een foto en met Nijmegen op de voorgrond viel het nog best mee. Heel langzaam krijg ik vrede met deze tekening.
Gek genoeg lukte Nijmegen zelf wonderwel. Ik had geen idee wat ik met doe huizen aanmoest. De foto was niet duidelijk want bijna geen enkele trein heeft nog schone ramen. Ik besloot het heel random te doen en slordig, en dat werkte.
Ik ben te streng voor mezelf, nog steeds, als ben ik eindeloos veel milder dan ik vroeger was. De verwachtingen voor deze tekening waren hoog. Ik had mijn eigen regel geschonden en het moest dus wel de moeite waard zijn. Mijn regel is dat ik alleen eigen foto’s gebruik (check, deze maakte ik vanuit de trein), en dat de onderwerpen op loopafstand van mijn huis zijn. Ze moeten weergeven waar ik wandel. Ik heb al eerder een keer Nijmegen getekend, en toen maakte ik een grapje dat ik daar nu naartoe zou mouten wandelen deze zomer. Ik kan best luchtig doen en relativeren, maar ergens in mijn blijft iets knagen. Dat iets wilde ik koest krijgen door iets bijzonders van de tekening te malen.
Op een zelfde manier verg ik nog steeds teveel van mezelf. Ik was zo vreselijk streng voor mezelf dat het heel veel mildere dat ik nu ben, nog steeds te streng is. Laat ik nu eens lief zijn. Ik ben op de goede weg. Zoiets gaat ook niet een een keer, dat moet stapje voor stapje en ik heb al heel erg veel stappen gezet. Ik kom er wel. En deze tekening is goed genoeg.