Ik plaatste iets over een dysforie momentje op twitter en er ontstond een gesprek over typische mannen- en vrouwendingen en dat dat eigenlijk maar onzin is.
Helemaal gelijk natuurlijk, en toch, ik hecht aan vrouwendingen. Vrouw zijn is een hokje waar ik ruim vijftig jaar lang alleen maar verlangend naar mocht kijken, maar ik mocht er nooit in. Nu wel, en ik geniet nog steeds van de dingen die ik in dat hokje vind.
Ik heb diepe eerbied voor non-binaire mensen, maar ik kan het nog niet, helemaal zonder de hokjes. Ik heb me helemaal nooit thuis gevoeld in het mannenhokje. Het was eenzaam, nergens bij horen en ik koester het dat ik nu ergens bij horen.
Maar dat is tegelijkertijd ook een mindfuck.
Het is fijn ergens bij te horen, dan spreken anderen ook eens een keer namens jou, dat maakt minder alleen.
Het is stom in een hokje te zitten, dan spreken anderen voor jou, terwijl ze dingen zeggen die niet over jou gaan.
Ik ben binair. Vrouw zijn is een hokje dat me past. Een hokje waar ik ook me ook makkelijker aan kan onttrekken dan aan het mannenhokje waar ze me steeds in terug duwden. Je hebt helemaal gelijk dat het onzin is, die typische vrouwendingen, maar laat me alsjeblieft nog even. Er komt een tijd dat ik die ankers, dat thuis gevoel niet meer nodig heb. Dan ben ik helemaal thuis in mezelf. Nu nog even niet, dus vergeef me mijn rolbevestigende dingetjes.