In het nu zijn is voor mij een oceaan willen vangen in een theekop.
Ten eerste is daar mijn hoogsensitiviteit. Alle indrukken die binnenkomen, en dan nog eens alles wat die indrukken losmaken. Er wordt geroerd in een vat vol toenen en daaren, en er worden ook nog eens ooit en overal scenario’s uitgewerkt.
En dan is er nog mijn dwang. De “het is mooi weer dus ik moet nu naar buiten” dwang, de “ik zou verder met programmeren en ik wil vandaag ook nog schrijven” dwang. Het scherm van mijn laptop valt steeds uit en dat veroorzaakt een eindeloze interne discussie over het al dan niet aanschaffen van een nieuwe laptop. Ik heb (met mijn TV als scherm) inmiddels al een uur gezocht naar goedkope nieuwe en refurbished modellen en heb me ook al afgevraagd of het milieu technisch überhaupt wel verantwoord is. Iets in mijn hoofd heeft er al mijn gespaarde geld voor over om dan tenminste een laptop te hebben waarvan ik niet steeds een zwart scherm hoef te vrezen. Ik heb ook al opgezocht dat vier jaar de gemiddelde leeftijd van een laptop is. En dan start er een windows update en ik weet niet of de wifi verbinding die wel trekt. De TV schakelt uit bij gebrek aan signaal. Nóg een zwart scherm. En ik wil nog een stukje schrijven over hoe het voelt, dit drukke hoofd, want mijn hoofd is all over the place, in plaats van het genieten van de zon die in mijn kamer komt. (Ik had vroeg op moeten staan om de zonsopgang te zien over witte uiterwaarden).
De update is klaar. Mijn laptop scherm doet het weer even, ik schrijf dit stukje en iets van de rust is terug, al is er een schrijnend besef dat ik maar een fractie beschreven heb van wat er de afgelopen uren door mijn hoofd ging.
Als ik in het nu wil zijn barst ik uit elkaar.